HISTORIA KARATE :
„KARATE było i jest drogą w harmonii Japonii, odbiciem jej tradycji, kultury i
mentalności; karate jest też sztuką – samurajską drogą harmonii pomiędzy
sprawnością, a mądrością; karate jest również sportem – rodzajem
współzawodnictwa, walki, porażki i zwycięstwa; ale przede wszystkim karate jest
drogą do pokonania własnego zmęczenia, bólu, zniechęcenia, jest drogą do
pokonania samego siebie.”
POCZĄTKI KARATE NA OKINAWIE
Przez wieki nic nie wskazywało, że Okinawa będzie kolebką współczesnego Karate -
(Okinawa
- największa z wysp ciągnącego się łukiem od Kiusiu do Tajwanu archipelagu
Ryukyu, która stała się częścią Japonii od 1875 r.).
Do około XII wieku życie nielicznej społeczności wyspiarskiej nie należało do
zbyt ciekawych i urozmaiconych. Głównym jej zajęciem było rybołówstwo i
rolnictwo. Wiek V i VI to okres nasilenia się kontaktów Japonii z Chinami. Coraz
liczniejsi przybysze z kontynentu reprezentują nie tylko odmienną kulturę,
zwyczaje i wierzenia, ale także posiadają nieznane dotąd w państwie Yamoto
umiejętności, wytwory rzemiosła i przedmioty sztuki. Od 1393 r. zauważa się duży
napływ chińskich osadników, co wpływa na zaznaczenie się kultury chińskiej wśród
tamtejszej ludności. Dla wyspy są to lata bogatej wymiany handlowej z Chinami,
Indonezją, Malajami i Koreą. Rozbudowie ulegają miasta i porty, a największy
port Okinawy Naha jest jednym z ośrodków, gdzie skupiał się w
średniowieczu handel. W tym samym czasie Archipelag Ryukyu zaczyna być obiektem
nasilającej się penetracji japońskiej. Spowodowane tym faktem osłabienie
gospodarcze i nędza panująca na wsiach są powodem wybuchających co jakiś czas
buntów i rozruchów chłopskich. Aby położyć kres walkom wewnętrznym panujący od
1592 r. Oda Nabunga i jego
następca Toyotomi Hideyoshi zarządzają konfiskatę wszelkiej broni będącej
w posiadaniu chłopstwa i wprowadza zakaz jej posiadania. Przepis ten obowiązuje
przez kolejne lata, a przestrzeganie go doprowadziło wręcz do absurdu. Podobno
na placu każdej wioski był wbity pal, do którego przymocowano łańcuchem siekierę
i nóż używany do patroszenia ryb. Wszelkie pozostałe noże
i siekiery skonfiskowano. Takie i podobne posunięcia władz okupacyjnych
wywołały skutek odwrotny i stały się sygnałem do sprzeciwów, tworzenia tajnych
związków, które w czasie nocnych zebrań, poświęcały dużo czasu na naukę różnych
metod walki. Ci, którzy byli w Chinach widzieli proste, drewniane narzędzia i
mistrzów posługujących się nimi z wielką zręcznością. Poznane tam sposoby walki
szybko zadomowiły się na Okinawie. Dwuczłonowy (nun-chaku) i trójczłonowy
(san-setsu-kon)
oraz miejscowego pochodzenia przyrząd pomocny przy sadzeniu ryżu (sai)
stały się szybko bronią niemniej groźną niż samurajski miecz. Jednak dzisiejsza
sława ludzi Okinawy nie pochodzi od
ich perfekcyjnego władania nun-chaku czy sai, lecz od posiadanych umiejętności
walki wręcz. Pierwszą znaną sztukę walki ćwiczoną bez użycia
jakiejkolwiek broni, opartą wyłącznie na zadawanych rękami i nogami uderzeniach
nazywano „Te” – co znaczy ”ręce”.
Inną spotykaną nazwą jest „Okinawa-te”,
która pojawia się także później, pod koniec XVIII w. Dzisiaj oryginalnej
techniki Okinawa-te nie znamy. Wiemy tylko, że oparta była na prostych, silnych
ruchach i wysokich postawach. Jej ślady
odnaleźć można w kilku tradycyjnych stylach, uprawianych do dzisiaj ze
zmiennym powodzeniem na terenie Okinawy. Zdaniem japońskich badaczy dziejów
karate, sztuka ta istniała już przed pojawieniem się na wyspie chińskich sztuk
walki. Przyczynił się do tego znacznie
Sakugawa, mieszkający w Shuri –
jednym z większych miast Okinawy. Na początku XVII wieku udał się na kontynent
wyłącznie w celu poznania chińskich sztuk walki. Przebywając kilkanaście lat w
domu Takahary
Peichin – wielkiego eksperta
Kung-fu, opanował gruntowne
przekazane mu umiejętności. Wróciwszy na Okinawę zyskał sławę niepokonanego
mistrza, nazywano go więc niekiedy
Te-Sakugawa lub To-te Sakugawa.
W 1761 r. przybywa na wyspę wielki znawca chińskich walk
Kwang-Shang-Fu (również Ku Shanku),
dając pokazy i nauczając chętnych swej sztuki. Pozostawione przez niego kata
Kusanku (włączone w niezmienionej
postaci do szkoły Matsubayashi) wskazuje, że mistrz ten nauczał stylu Północny
Shaolin. Do dzisiaj na Okinawie i w Japonii ćwiczy się techniki
Shaolin-ssu-kempo. Styl ten nazywa
się tam Shorinji-kempo. Pamięta się
także nazwiska kilku mistrzów, którzy byli nauczycielami wielu znanych
ekspertów; Asona, Sakiyama Gushi,
Tomoyori, Iwaha, słynny Matsumura,
Aragaki, Higaonna, Kuwe i inni. Poznane chińskie techniki doprowadzili
wyspiarze do niesamowitej doskonałości tak, że ich ręce i nogi z powodzeniem
zastępowały broń. Do XIX wieku nie prowadzono żadnej klasyfikacji stylów i ich
odmian, bo nie było takiej potrzeby. Z upływem czasu, ze względu na zarysowanie
się wyraźnych różnic w poruszaniu się, wykonywaniu uderzeń i bloków oraz metody
oddychania, zaczęto dopatrywać się trzech głównych stylów, wywodzących swe nazwy
od miejscowości, które były ośrodkiem ich uprawiania. W ten sposób powstały
style Naha-te,
Shuri-te,
Tomari-te. Z końcem XIX wieku
Shuri-te i Tomari-te zbliżają się do siebie, łącząc w jeden styl, który nazywano
ogólnie Shuri-te. Systematyki tego
stylu miał podobno dokonać Anko Shisku,
jeden z największych mistrzów Okinawy.
W Shuri-te – przejścia
realizowano po liniach prostych. Szybkie i silne techniki wykonywane były w
pełnej harmonii z ruchami ciała przy naturalnym oddechu.
Z kolei
Naha-te – oparte jest
na ruchach silnych, ale powolnych, twardej i mało zwrotnej postawie. Odmiennie
niż w Shuri-te stopy poruszają się po liniach łukowatych. Oddech jest
uzależniony od wykonywanej technik. W przeciwieństwie do Shuri-te, Naha-te
charakteryzuje brak szybkości w wykonywaniu kata.
Wspólną zaletą obydwu stylów są naturalne postawy i pozycje rąk. Nacisk
kładziono raczej na skuteczność, a nie na finezję ruchów, tak
charakterystycznych dla wielu stylów chińskich. Z biegiem czasu style uprawiane
w miastach Shuri, Tomari i ich okolicy zaczęto określać łączną nazwą
Shorin-ryu („młody las”), natomiast
style z okolic portowego miasta
Naha-shorei-ryu.
Według drugiej klasyfikacji z Naha-te wyodrębniły się dwie szkoły:
Uechi-ryu i
Goju-ryu (co do tej ostatniej opinie
są podzielone. Zdaniem niektórych szkoła ta sformowała się ostatecznie dopiero w
latach dwudziestych w Japonii). Shuri-te rozdzieliło się na szkołę
Matsubayashi-ryu i dwie inne o
jednakowej nazwie Shorin-ryu.
Z początkiem XX wieku „sztuki walki”, uprawiane już tylko dla zdrowia i
tradycji, uległyby z czasem zapomnieniu lub stałyby się regionalną ciekawostką
Okinawy, gdyby nie energiczna działalność popularyzatorska kilku mistrzów.
Dzięki usilnym staraniom Anko Shisku, (o którym już wcześniej wspomniałem),
poprosił Shintaro Ogawę –
(pełnomocnika do spraw szkół państwowych na Okinawie), aby ten w sprawozdaniu do
Ministerstwa Edukacji polecił to-te
jako godną upowszechniania formę wychowania fizycznego. Zalecenie to spotkało
się ze zrozumieniem japońskich władz oświatowych, które zarządzeniem z 1902 r.
zezwoliły na włączenie to-te do programu szkół na terenie Okinawy i kilku
sąsiednich wysp.